Old Cannon Brewery

Een unieke pub en brouwerij in het centrum van Bury St. Edmunds waar niet alleen de plaatselijke bieren worden geschonken, maar ook de fijnste wijnen, een groot aanbod aan gerechten en een met vier diamanten bekroonde B&B.
 
Het historische gebouw, opgetrokken uit rode baksteen,heeft aan de Cannon Street de ingang van zowel de brouwerij als van de B&B. De officiële opening vond plaats in 1845.
De brouwerij en de pub waren tot ver in 20e eeuw succesvol. De brouwerij en de pub werden in 1994 gesloten. Heel raar eigenlijk dat een succesvolle brouwerij en pub gesloten werden. Niet zo vreemd dus dat in 1999 de brouwerij en pub weer werden heropend. Het was Meester brouwer, Richard Eyton-Jones en zijn partner Carole Locker die weer nieuw leven in de Old Cannon Brewery  bliezen.
 
Vandaag de dag draait de brouwerij weer op volle toeren en wordt ook de pub goed bezocht. De gasten van vandaag zijn niet alleen de toeristen maar ook de plaatselijke bevolking. De brouwerij is van een unieke constructie en is gebouwd in Needham Market. De verschillende biersoorten worden gebrouwen van East-Anglia malt en klassiek Engelse hop. De distributie van de biersoorten ging in eerste instantie naar de eigen pub en de lokale bierfestivals. Richard en Carole willen zich nu ook richten op pubs en evenementen elders in het land.
In de pub worden gerechten zoals ‘Gunner’ Daugters saussages (met Old Cannon Ale bereid), Thai Chicken geserveerd voor de lunch. Op de menukaart staan verder nog Smoked Chicken, Orange and Watercress Salade en Roasted Duck voor het diner en voor de zondag lunch.
http://www.quaffale.org.uk/php/brewery/162
[Terug] 

 Pubs and inns: ale, beer & food

There is nothing which has yet been contrived by man by which so much happiness is produced as by a good tavern or inn.’ – Samuel Johnson.
De ‘pub’, losjes vertaald als kroeg, is een instelling waarvan de fundamenten diep in de Britse sociale samenleving en tradities zijn verankerd. De pub is niet alleen een plek waar wordt gedronken, maar het is ook een ontmoetingsplek waar zich de nodige gesprekken, verwikkelingen en drama’s afspelen. Vooral in Oost-Engeland vindt men allerlei soorten pubs waar live-muziek wordt gespeeld en waar het goed eten en drinken is. 

Deze ‘public houses’ zijn oorspronkelijk gewoon huiskamers en zijn ook als zodanig ingericht met streepjesbehang en luie stoelen. Dit komt de sfeer alleen maar ten goede, want in de pub voelt men zich direct thuis.
Engeland kent van oudsher drie verschillende soorten pubs: de ‘inn’ - herberg, de ‘tavern’ - taveerne en het ‘alehouse’- bierhuis. In herbergen worden reizigers, vroeger met paard en wagen, goed ontvangen met eten, drinken en een goed bed. In de taverne speelde zich meer het ruigere werk af. Daar werd gegokt, vrouwen van lichte zeden trof men daar aan en als er genoeg ale in het bloed zat dan werden schunnige drankliederen gezongen. De gewone burger moest het met het bierhuis, een drinklokaal bij een kleine brouwerij, doen.
Eigenlijk is bier niet de juiste vertaling voor ‘ale’. De herkomst van ale gaat vele eeuwen terug. Het oorspronkelijke ale werd vóór de vijftiende eeuw zonder hop gebrouwen en in vaten gerijpt. Het huidige ale wordt wel in het vat gerijpt en ale wordt in tegenstelling tot bier uit het natuurlijke gist gefilterd. Ale wordt niet zo koud geserveerd als bier omdat de smaak, veroorzaakt door natuurlijk gist, anders niet goed tot z’n recht komt. Door de vele brouwerijen die Engeland kent, zijn er ook veel verschillende soorten ale en bier. Een goede pub houdt zich meestal bij een één (lokale) brouwerij.
Behalve bier en ale kan men in een pub of inn ook heerlijke lunches, avondmaaltijden en diners nuttigen. Voor liefhebbers van kaas is de ‘Ploughmans lunch’, geserveerd met diverse kaassoorten, salade, ‘pickles’ en knapperige broodjes, een echte aanrader. Voor meer algemene informatie over eten en drinken in Oost-Engeland zie www.tasteofanglia.com. Voor adressen van herbergen in Engeland, boekingen en aanbiedingen bezoek de website van Old English Inns: www.oldenglish.co.uk
[Terug] 

Galgenhumor in stokoude pubs

De galg hangt opvallend boven het water. Het is een zomerse dag wanneer een plotselinge koele wind het water in de Theems zachtjes doet golven. Het dikke touw aan de galg slingert zachtjes heen en weer. Rondom de galg heerst een sinister sfeertje. Het lijkt er op dat elk moment het vonnis kan worden voltrokken.
Tekst: Harry Aspey
Vertaling: Rinus Vrijdag
 
Maar maak je geen zorgen. Zak lekker onderuit in je stoel op het terras en geniet van je pint. Aan deze galg heeft nog nooit iemand gehangen. We zijn bij The Prospect of Withby, de oudste herberg (1543) aan de Theems in Londen. Het schavot is puur symbolisch. Dat was vroeger in Londen wel anders. Naast de onthoofding in The Tower of London, waar hoog geplaatsten hun hoofd verloren, vond de gewone man in Engeland aan de galg zijn of haar einde.
 
Piraterij
Een executie was volksvermaak. Honderden Londenaren kwamen naar Brewhouse Lane, de plaats waar de vonnissen werden uitgevoerd, om te kijken hoe de veroordeelde aan het touw bungelde. Het schavot aan Brewhouse Lane was op drie na de meest gebruikte galg in Londen. De Schotse deserteur Kapitein William Kidd werd in 1701 opgehangen, nadat hij uit Boston was teruggebracht. Na aankomst werd hij ter dood veroordeeld wegens moord en piraterij. Na de executie werd zijn lichaam vastgesjord aan de kademuur om gereinigd te worden door de vloed.
 
Hangen en wurgen
De herberg stond bekend als The Devil’s Tavern. Dit vanwege het feit dat smokkelaars en avonturiers er hun toevlucht zochten. Een geregelde bezoeker was rechter/notaris Jeffreys. Hij heeft na de mislukte opstand van de hertog van Monmouth tegen James II, de opdracht gegeven tweehonderd mannen ter dood te brengen, achthonderd werden er op transport gezet en de rest werd gemarteld en gevangen gezet. Voordat de rechtspraak begon deed de rechter zich eerst tegoed aan een dozijn oesters en een grote schaal geroosterd gevogelte. Een en ander werd weggespoeld met een paar stevige pints.
De dagboekschrijver, Samuel Pepys (1633-1701) was ook een geregelde bezoeker van de herberg. Hij deed zich dan tegoed aan enkele van zijn favoriete maaltijden zoals kalfsvlees met meelballetjes, taart, fruit en kaas. Verder dronk hij rode en witte wijn. Het liefst zoveel mogelijk.
 
Juppen
Dr. Samuel Johnson (1709-1784), samensteller van het eerste Engelse woordenboek, de schilders Joseph Mallard Turner (1775-1851) en James Whistler (1834-1903) en Charles Dickens (1812-1870) waren stamgasten in de herberg.
Vandaag de dag wordt de herberg bezocht door toeristen en de bewoners van de luxe herenhuizen en dure appartementen in The Docklands, het oude havenkwartier van Londen.
Als je de pub binnengaat zie je dat er nog veel van het interieur uit het verleden bewaard is gebleven. De stenen vloer langs de lange bar gaat over in een oude houten vloer met daarop geschuurde tafels. Vanuit dit gedeelte van de pub kijk je uit over de Theems. Op warme dagen kun je onder de wilg in de tuin aan de rivier, genieten van je drankje. Als je het verleden nog meer wilt proeven moet je plaats nemen op het terras, in de schaduw van de galg.
 
Locals
Op een steenworp afstand staat het huis van de eerder genoemde Dr. Samuel Johnson. Zijn huis in Fleet Street is nu te bezichtigen. Wie het nauwe straatje naast Fleet Street inloopt, vergeet even het heden en wandelt zo terug in de tijd. In dit donkere steegje, waar eens de Britse nationale kranten waren gevestigd, is een bijzondere pub uit 1538 gevestigd, The Ye Olde Cheshire Cheese. In deze pub was Dr. Johnson vaste klant. De traditie van gastvrijheid gaat eigenlijk nog verder terug en wel tot de 13e eeuw. In die tijd stond op de plaats van de huidige pub een herberg dat onderdeel uitmaakte van een Karmelieten Klooster. Onder de bar liggen delen van de fundering. In de gezellige bar brandt een open haardvuur. De vonken verdwijnen in de enorme schoorsteen. Een warme gloed laat schaduwen zien op de eeuwen oude balken. Op de plankenvloer ligt zaagsel uitgestrooid. Op de geschuurde tafels staan bakjes met doppinda’s. Een groepje gasten, met een pint in de hand, discussieert over de dingen des levens, de politiek, het koningshuis en de polltax, een soort belasting waarover de Engelsen maar niet uitgesproken raken.
De Cheese wordt voor het grootste gedeelte bezocht door toeristen. Er is altijd wel een ‘local’ in de pub aanwezig die bereid is om over de geschiedenis van de pub te vertellen.
 
Charles Dickens
Wanneer je wilt dineren in The Chop Room, dan is het aan te raden tijdig te reserveren. Dr. Johnson, Olivier Goldsmith en Charles Dickens hebben er regelmatig gegeten. De lange eiken tafel uit die tijd is nog steeds in gebruik. Vlakbij de deur, in een glazen kooi, zit Polly, een opgezette grijze papagaai. Veertig jaar was de pub haar tehuis en zij kon vloeken in twintig talen. Toen ze in 1926 aan een longontsteking en astma stierf werd het treurige nieuws via de BBC radio wereldkundig gemaakt. Meer dan tweehonderd kranten over de hele wereld brachten het treurige nieuws.
Een korte busrit van Fleet Street brengt je via The Aldwych naar The Strand. Wandel via Bedford Streed naar Garrick Street en let op Rose Street. In deze straat vind je Lamb and Flag. Vergeleken met The Prospect en The Cheese is The Lamb een pub die eigenlijk pas komt kijken. The Lamb and Flag is circa driehonderd jaar oud. Het unieke van deze pub is dat het enige overgebleven vakwerkhuis is in Londen dat dateert uit de Tudor tijd. We zijn in Londen’s West End. Schrijver en levensgenieter Charles Dickens was ook hier een regelmatig geziene gast. The Lamb and Flag is vooral geliefd bij het theaterpubliek en lunchgasten. Ondanks het feit dat het slechts ‘driehonderd jaar oud is’ heeft het een rijke geschiedenis. De kamer boven, nu in gebruik als dinnerzaal, was vroeger een plaats waar vuistgevechten werden gehouden.. Het gebouw stond lang bekend als ‘The Bucket of Bood’.
In 1679 werd de dichter John Dryden in Rose Street door drie mannen met knuppels bijna dood geslagen. Voordat ze op hem insloegen noemden ze hem de zoon van een hoer. De aanslag was vrijwel zeker georganiseerd door Louise, het liefje van Charles II. Dit naar aanleiding van het feit dat Dryden over die Louise nogal schunnige verzen had geschreven.
In de 12e eeuw werden de Londenaren gewaarschuwd dat als ze via de London Bridge de Theems overstaken naar Southwark, zij daar veel gespuis tegen zouden komen. Bedelaars, buikdanseressen, acteurs, hofnarren, kwakzalvers, goochelaars en mimespelers. Het gebied viel buiten het district van de stad Londen en had zeker een kleurrijke reputatie. Eeuwen lang was dit de enige brug over de Theems.
 
Shakespeare
Herbergen werden aan de zuidkant van de Theems gebouwd om de vele zakenmensen die de stad bezochten, veelal uit de zuidelijke gebieden van Engeland, onderdak te bieden. The Tabart was daar een van. Vanuit deze herberg begonnen de Chaucer’s pelgrims hun voettocht naar Canterbury. Later werd de naam van de herberg veranderd in The Talbot.
Een andere beroemde pub is The George, die het eerst werd genoemd in 1598 toen John Stow Londen inspecteerde. The Talbot is meer dan honderd jaar geleden afgebroken, maar The George is er nog steeds en maakt deel uit van de National Trust. Het is de nog enig overgebleven galerij herberg in Londen. Dickens zou Dickens niet zijn als hij ook deze herberg niet had bezocht. Als kind wandelde hij iedere zondag van Camden in Noord-Londen naar de dichtbij gelegen Marsalsea gevangenis om zijn vader te bezoeken. Later schreef hij in The Little Dorrit: ‘Tip goes into The George to write begging letters’. Shakespeare was bijna zeker een bezoeker van The George, het oude Globe Theater op Bankside lag op een steenworp afstand. Ook Winston Churchill dineerde er graag. De oude staatsman nam zijn eigen port mee waarvoor de herbergier hem 1 shilling en sixpence berekende voor dit privilege.
 
Spanjaarden
Tegenwoordig zie je in deze wijk geen buikdanseressen en bedelaars meer. Als je vroeg in de avond bent, voordat de pubs volstromen met mensen, kun je, je voorstellen hoe het vroeger moest zijn geweest toen koetsen met kletterende paardenhoeven voorbij reden op weg naar Brighton.
Misschien liever iets drinken op het platte land? Breng dan een bezoek aan het noordelijk gelegen Hampstead. Hier op het ‘platte land’ laten de Londenaren graag hun honden uit en kunnen kinderen veilig spelen. Ver weg van het drukke stadsverkeer. Na een stevige wandeling strijken we neer in The Spaniards Inn, een wit gebouw uit de 16e eeuw en gebouwd als residentie voor de Spaanse ambassadeur in dienst van Koning James I. Er wordt verteld dat Dick Turpin hier verbleef, terwijl hij de reizigers beroofde. Er is een bar naar hem vernoemd. Op een display liggen zijn pistolen, een musket en de kogel die hij afvuurde tijdens een overval op een postkoets.
 
Dick Turpin
Maar het is het beste gewoon te genieten van de atmosfeer van de kleine kamers met een laag houten plafond en niet te diep in te gaan op het verband met deze struikrover.
Turpin werd in 1739 gearresteerd en geëxecuteerd op 33 jarige leeftijd, even voor de Spanjaarden de herberg in bezit kregen. Wie wel regelmatige The Spaniards Inn bezochten waren: de dichteres Shelley Keats en Byron en natuurlijk, wie anders dan Charles Dickens. Hij gebruikte de tuin als voorbeeld voor Mrs. Bardell’s arrestatie in The Pickwick Papers. Met 5245 public houses, of in onze taal pubs voor de gewone man, is een bezoeker aan Londen wel heel erg verwend. En zoals een bekend spreekwoord zegt: ‘The history of London is the history of its taverns. To know one is to know the other’. En zoals rechter Jeffrey’s eens heeft gezegd: ‘Het zijn ook geschikte plaatsen om ophangingen te doen’.
 
Waar vinden wij die pubs in Londen?
 
The Prospect of Whitby, 57 Wapping Wall Londen.
 
Ye Olde Cheshire Chees, Wine Office Court 14 Fleet Street Londen.
 
The Lamb and Flag, Rose Street Covent garden Londen.
 
The George, 77 Borough High Street, Hampstead Heat Londen.
 
De pubs staan uitvoerig beschreven in het boek London by Pub van de auteur Ted Bruning. Hij beschrijft in zijn boek, aan de hand van diverse wandelingen door historisch Londen, meer dan honderd pubs, waaronder de pubs in dit artikel. Ted Brunings is een kenner op dit gebied en heeft verschillende prijzen gewonnen.
ISBN: 1.85375.431.5 Meer: http://www.newarkcamra.org.uk/bgp/pubs.htm
 
Andere site: http://www.pubs.com/index.html
[Terug]

Pubs of The River Thames

Even buiten het plaatsje Kemble, gelegen in de slaperige Cotswolds in Gloucestershire, ontspringt één van Engelands meest bekendste rivieren: de Thames. Met een lengte van ruim 180 mijl stroomt deze rivier onder meer door Oxford, het koninklijke Windsor en Londen om uit te monden in de Noordzee. Door de recent gerenoveerde wandelroute vanaf Kemble tot in East End in Londen is de Thames de enige rivier met een dergelijke wandelroute en is tevens een van de meest bewandelde routes van het land. De meer dan honderd pubs, waarvan de meeste slechts enkele tientallen meters vanaf de oevers van de rivier liggen, variëren van landelijke cotswolds inn’s, aan de rivieroevers gelegen taveernes tot aan traditionele pubs in de steden en in East End in Londen.
 
In het 256 pagina’s tellende boek Pubs of the River Thames van Mark Turner maak je in tien hoofdstukken een wandeling langs de oevers van the Thames en waan je je terug in de tijd. Je maakt kennis met unieke pubs waarvan de oorsprong vaak vele honderden jaren terug ligt. Aan het begin van elk hoofdstuk begint met een korte beschrijving van de streek en geeft een kaartje aan waar de pubs te vinden zijn. Doorspekt met foto’s beschrijft Turner de geschiedenis van de pubs, haar bewoners en hun eigenaardigheden. Verder word je geïnformeerd over openingstijden en de faciliteiten die de pubs te bieden heeft.
 
Veel van de pubs dragen namen als Red Lion Inn of The red Lion, The George, The Swan, The Plough, Kings Arms of The Bull Inn. Een van de opmerkelijkste delen van de wandelroute is die tussen Henley-on-Thames naar Windsor, één van de residenties van de koninklijke familie. Henley is de bakermat van de roeisport in Engeland en de plaats waar de belangrijkste regatta van het land wordt geroeid. Medmenham is de plaats waar sinds 1779 in Brakspear’s Brewery diverse speciale biersoorten van de band lopen. Niet zo verwonderlijk dat juist deze plaats een grote concentratie pubs kent.
 
Een van de opmerkelijkste pubs in die plaats is Dog & Bager. Zodra je deze uit de middeleeuwen daterende pub binnenkomt, is het net of je een stapje terugmaakt in de tijd. Het was in deze pub waar Nell Gwynne, een actrice, haar minnaar, Charles II trof voor een romantisch samenzijn. Het was ook de plaats waar Sir Francis Dashwood de Hellfire Club oprichtte vanwaar hij en zijn ridders van St. Francis of Wycombe ten strijde trokken tegen de christenen. Deze feiten zijn slechts enkele voorbeelden van voorvallen welke de afgelopen eeuwen in de pubs hebben plaatsgevonden.
 
In veel gevallen zijn de pubs in originele staat. Andere zijn op deskundige wijze gerestaureerd. Een ding hebben alle pubs gemeen: overal hangt een bijzondere sfeer, krijg je een goed glas bier getapt en een uitstekende publunch voorgeschoteld.
 
Het boek, Pubs of the River Thames, is voor iedereen die van plan is de route langs the Thames te wandelen en prettige reisgenoot. Het boek is een uitgave van Uitgeverij Nilsson en Lamm uit Weesp. ISBN: 1-85375-349-1
[Terug]

The Michelin Guide - Eating Out in Pubs 2006

Er is weer een nieuwe Michelin gids uitgekomen met daarin beschreven een aantal goede pubs waar u lekker kunt eten. Deze pubs in East of England zijn:

The Plough at Bolnhurst Bolnhurst Bedfordshire	Village Bar (at Bell Inn) Stilton Cambridgeshire	Jacoby's Ware Hertfordshire	The Buxhall Crown Buxhall Suffolk
Knife and Cleaver Houghton Conquest Bedfordshire	Anchor Inn Sutton Gault Cambridgeshire	Kings Head Bawburgh Norfolk	The Fox & Goose Inn Fressingfield Suffolk
The Red Lion Milton Bryan Bedfordshire	Leather Bottle Blackmore Essex	White Horse Blakeney Norfolk	The Beehive Horringer Suffolk
Hare & Hounds Old Warden Bedfordshire	Cricketers Clavering Essex	The White Horse Brancaster Staithe Norfolk	Angel Lavenham Suffolk
The Black Horse Shefford Bedfordshire	The Sun Inn Dedham Essex	The Hoste Arms Burnham Market Norfolk	The Ship Levington Suffolk
The French Horn Steppingley Bedfordshire	Carved Angel Earls Colne Essex	The Lord Nelson Burnham Thorpe Norfolk	The Star Lidgate Suffolk
The Birch Woburn Bedfordshire	Square & Compasses Fuller Street Essex	King's Head Coltishall Norfolk	The Swan Monks Eleigh Suffolk
The Crown Broughton Cambridgeshire	The Wheatsheaf High Ongar Essex	Saracen's Head Erpingham Norfolk	White Hart Inn Nayland Suffolk
The Chequers Fowlmere Cambridgeshire	The Bell Horndon-on-the-Hill Essex	Walpole Arms Itteringham Norfolk	Crown Inn Snape Suffolk
The Tavern on the Green Great Staughton Cambridgeshire	The Mistley Thorn Mistley Essex	1Up at the Mad Moose Arms Norwich Norfolk	The Crown Southwold Suffolk
The Cock Hemingford Grey Cambridgeshire	Valiant Trooper Aldbury Hertfordshire	The Gin Trap Inn Ringstead Norfolk	The Randolph Southwold Suffolk
Crown and Punchbowl Horningsea Cambridgeshire	The Bull of Cottered Cottered Hertfordshire	The Rose and Crown Snettisham Norfolk	Angel Inn Stoke-by-Nayland Suffolk
The Pheasant Keyston Cambridgeshire	The Alford Arms Frithsden Hertfordshire	Wildebeest Arms Stoke Holy Cross Norfolk	The Crown Stoke-by-Nayland Suffolk
Three Horseshoes Madingley Cambridgeshire	The Hillside Hertford Hertfordshire	The Village Inn West Runton Norfolk
The George Spaldwick Cambridgeshire	The Cabinet at Reed Reed Hertfordshire	Queen's Head Bramfield Suffolk

[Terug] 

East of England - Michelin Sterren Restaurants 2005

Eén Ster:
Blakeney, Norfolk; Morston Hall.
Morston Hall is een “intimate country house hotel” uit de 17de eeuw. Het restaurant ligt 2 mijl van Blakeney aan de North Norfolk kust. De keuken staat onder leiding van topkok chef Galton Blackiston.
Meer info: http://www.morstonhall.com/
 
Norwich, Norfolk; Adlard's. Vlakbij Norwich city centre in de schaduw van de Roman Catholic Cathedral, ligt dit restaurant dat een Engelse keuken heeft met Franse accenten. Elegant , modern en stijlvol met een vriendelijke atmosfeer. Meer info:  http://www.adlards.co.uk/
  
Twee Sterren:
Cambridge, Cambridgeshire; Midsummer House.
Midsummer House is prachtig gelegen met rondom een grote tuis, aan de oever van de rivier Cam. Hier kunt u het hele jaar genieten van een bijzondere keuken. Meer info: http://www.midsummerhouse.co.uk/index.htm  
[Terug]

Het onvermijdelijke recept.

Als u deze site doorbladert en daarbij tevens geniet van een glaasje Malt Whisky, terwijl het buiten giet van de regen, dan is het weer tijd om na te denken over alle mogelijk kerstheerlijkheden. Hieronder treft u een origineel engels recept aan van de wereldberoemde “Chistmas Pudding”.
 
Benodigdheden:
- 300 gram bessen
- 250 gram verse witbroodkruimels
- 250 gram bruine suiker
- geraspte schil en sap van een sinaasappel
- 0,5 theelepel nootmuskaat
- 3 eieren
- 300 gram sultana rozijnen
- 70 gram zelfrijzend bakmeel
- 30 gram gesuikerde sinaasappelschil
- 0,5 kleine appel, geraspt
- snuifje kruidnagels, gember, kardamom
- 4 eetlepels melk
- 250 gram rozijnen
- 125 gram niervet
- 30 gram amandelen
- 0,5 theelepel kaneel
- 0,5 theelepel zout
- 4 eetlepels cognac
 
Doe het fruit samen met alle andere ingredienten in een schaal, meng de eieren – goed geklutst –  met het sinaalappelsap, de melk en de cognac. Voeg de geraspte appel toe en roer goed. Schenk het in een ingevette schaal. Bedek het met 2 lagen bakpapier en bindt dit met een touwtje strak vast. Stoom het 3 tot 4 uur.
 
Voor het serveren: zet het op een hittebestendige plaat. Schenk er verwarmde cognac over en flambeer het geheel. Serveer de pudding met cognac-boter.
 
Cognac-boter:
- 125 gram ongezoute boter
- 125 gram poedersuiker
- 3 tb cognac
 
Laat de boter goed zacht worden. Klop de suiker er door tot een licht en luchtig mengsel. Meng de cognac er beetje bij beetje door. Schep het in een klein schaaltje en laat het op een koele plek hard worden, alvorens het te serveren.
 
Eet smakelijk!!!
[Terug]

Culinaire rondreis door Groot-Brittannië 1

Een uitgebreid ontbijt, high teas en gerookte zalm bij het souper:
traditionele Schotse gerechten zullen zelfs de meest stevige honger stillen
 DE SCHOTSE KEUKEN: ‘PAP, HAGGIS EN COCK-A-LEEKIE’
‘Schotland is de beste plek ter wereld om eetlust te krijgen’, schreef de auteur van reis­boeken H.V. Morton meer dan vijftig jaar geleden in zijn
In Search of Scotland. En hoewel het plaatselijke dieet op een permanente basis niet zonder risico is (velen geloven dat het de hoofd­oorzaak is van het, internationaal gezien, schrik­barend hoge percentage aandoeningen van hart en bloedvaten) zal het zeebanket nauwelijks een gevaar voor de gezondheid opleveren. Kreeft, grote langoustines (Noorse kreeften) en enorme Orkney-kamschelpen zullen wonderen doen voor de meest afgestompte eetlust.
 
Mortons bewering zal ongetwijfeld ook zijn opgeroepen door de Schotse lucht, die in de hooglanden (en zelfs in de laaglanden met de vele industrieën) opmerkelijk zuiver is gebleven. Het is gezonde lucht, maar vaak koel en winderig, die vraagt
om de innerlijke warmte en energie die wordt geleverd door porridge
(havermoutpap), door Scotch bronth (groentesoep met gort) en haggis (gevulde schapenmaag), door broodjes, gerstescones (cakeachtige broodjes) en andere voorbeelden van plaatselijk banket; en niet te vergeten door ontelbare teugjes whisky en potten thee.
 
Schotse keuken
De opkomst van Chinese en lndiase restaurants en een groeiende interesse voor
de interna­tionale keukens hebben de afgelopen jaren de Schotse smaak echter
net zo beïnvloed als de Engelse eetgewoonten. De Schotse keuken heeft haar wortels nog steeds in de plattelandsgebie­den, vooral in enkele van de afgelegen hotels en restaurants, ver van de grote steden. De eigenaars van deze etablissementen zijn er trots op dat ze nog steeds echte Schotse gerechten
serveren, Maar elders in Schotland kan men worden geconfronteerd met de
weinig aantrekkelijke en onsmakelijke producten van de fastfood-industrie.
Scotch eggs bijvoorbeeld, zijn hardgekookte eieren die worden gewikkeld in
gehakt en vervolgens gefrituurd; het resultaat is weinig eetlust opwekkend en is
wel eens beschreven als een vette kanonskogel.
 
High Tea
Vlees en vis vormen nog steeds de basis voor de Schotse keuken, naast de bakkerijproducten die soms onverteerbaar, zwaar en massaal geproduceerd lijken, maar in werkelijkheid vaak heer­lijk zijn.
Nog niet zo lang geleden waren er in Schotland meer tearooms dan restaurants. Hier aten de mensen niet alleen hun lunch, fish and chips, maar gebruikten ze
ook de high tea, die bestond uit verscheidene soorten scones en cakes. Zulke eetgelegenheden, waar soms een pianist voor zachte achtergrondmuziek zorgde, floreer­den tot na de Tweede Wereldoorlog in Edinburgh en Glasgow. Deze sfeer kan nog steeds worden ervaren in de elegant gerenoveerde Willow Tea Room in Sauchiehall Street in Glasgow, die oor­spronkelijk werd ontworpen door Charles Ren­nie Mackintosh. De originele tafels en stoelen zijn vervangen door kopieën, maar de zaak ademt nog steeds een art nouveau-sfeer uit. Het bakken van aller-
lei soorten koekjes en biscuits is een uitgebreide en populaire industrie, in zowel Edinburgh als Glasgow en tot ver naar het noorden in plaatsen als Kirkwall op het eiland Orkney (waar de havercakes zonder twijfel de beste in het land zijn).
Dundee is beroemd om de naar haar genoemde cake en haar sinaasappel- marmelade.
 
Smakelijke Vis
Kippers (gerookte haringen) zijn ook een lekkernij. De beste komen uit Loch Fyne in het zuidwesten en de Achilitibuie-rokerij in Cromarty in de Noordelijke Hooglanden, waar ze goudkleurig uitkomen en niet worden geverfd in een afstotelijke rode kleur, zoals dat in veel plaatsen het geval is.
Finnan-haddies (gerookte schelvis), gekookt in melk en boter, is een smakelijk alterna­tief. Zalm en forel uit de rivieren maar die helaas eveneens afkomstig kunnen zijn uit viskwekerijen aan de west­kust of het noorden, hebben hoe dan ook een hoge kwaliteit.
Vraag de vishandelaar om wilde zalm, die smakelijker is dan die uit de viskwekerij. Aan de an­dere kant heeft zalm uit een kwekerij in het alge­meen de voorkeur om uniformiteit te verzekeren bij de productie van de befaamde Schotse gerookte zalm.
Aberdeen Angus
Het vlees van de Aberdeen Angus blijft het be­roemdste ter wereld en deze koeiensoort is tot heden gevrijwaard gebleven van BSE (de zogeheten gekke koeienziekte). Goed Schots vlees, zo beweren deskundigen, moet vier of zelfs acht weken hangend rusten en moet in stukken van niet meer dan drie centimeter dik worden gesneden.
Hertenvlees, fazant, haas en korhoenders behoren ook tot de vaste ingrediënten van de Schotse keuken. Toegegeven, het eten van korhoenders, waarop ritueel is gejaagd rond of op 12 augustus, zou enigszins zijn romantiek kunnen verliezen door de nogal deprimerende taaiheid van het vlees. Het jagen op korhoenders is voor een gourmet een uitgesproken tijdverspilling.
 
Haggis
Schotlands nationale gerecht, de haggis, kan nauwelijks een culinair hoogtepunt worden ge­noemd, maar is een fascinerende ervaring voor dappere toeristen. Want haggis, dat weleens als Schotlands geheime wapen is bestempeld, is een schapenmaag gevuld met gehakt hart, lever en longen, vermengd met niervet, uien en havermeel. Nadat het geheel is gekookt, wordt de maag, zo spectaculair mogelijk, opengesneden en de inhoud wordt kokend heet geserveerd. Het gerecht dateert van tijden toen de Schotten uit pure armoede gedwongen waren zelfs de ingewanden van hun vee te eten. Slagers gebruiken nu vaak een plastic zak in plaats van een maag omdat die niet zo snel zal openbarsten tijdens het koken, hetgeen nadelige gevolgen voor het vlees kan hebben. Maar de echte liefhebber van haggis zou voor zo'n surrogaat zijn neus ophalen.
 
De smakelijkste haggis, zo wordt algemeen aangenomen, komt van Macsween's in Edin­burgh, die ook een vegetarische variatie maakt (‘dat is de vooruitgang', zou de dichter Georoe Mackay Brown van het eiland Orkney op cynische wijze zeggen). In dure Schotse restaurants worden soms kleine porties haggis geserveerd als voorgerecht, maar eigenlijk behoort men het te eten als hoofdgerecht met chappitt tatties (aard­appelen), bashed neeps (gestampte knolrapen) en weg te spoelen met vele slokjes Schotse whis­ky, bij voorkeur een malt. Zo eet men haggis op Burns's Night (25 januari). Op die avond wordt het gerecht ceremonieel op tafel gezet met bege­leiding van doedelzakmuziek. Het diner wordt omlijst door poëzievoordrachten, muziek en een voordracht van het beroemde gedicht Address to the Haggis, waarin de dichter Robert Burns de lof van zijn lieve­lingseten bezingt en het gerecht de great chieftain o' the puddingrace (de grote hoofdman van de worsten) noemt.
Voor de haggis is ook een belangrijke rol weggelegd op St. Andrew’s Night, 30 november, wanneer het wordt geconsumeerd door loyale Schotten over de hele wereld.
 
Cock-a-leekie
Veel Schotse nationale gerechten hebben na­men die net zo ongepolijst klinken als de Schotse uitspraak van het Engels. Avontuurlijke eters zouden niet voorbij moeten gaan aan de kans voedsel te eten met namen feather fowlie (een kippensoep), cock-a-leekie (een soep gemaakt van kip en prei, maar alleen oorspronkelijk als het met pruimen wordt bereid), cullen skink (soep van gerookte schelvis en aardappelen), hugga-muggie (de vishaggis van de Shetland-eilanden, waarvoor de maag van de vis wordt ge­bruikt), Arbroath smokies (gerookte schelvis gevuld met boter), crappit heids (schelvis gevuld met kreeft), partan bree (een gerecht gemaakt van enorme krabscharen, gekookte rijst), hotch-potch (groentesoep met vlees), stovies (aardappelen gekookt met rageen mould, een dessert van de Hebriden), cranachan (een mengsel van room, havermeel, suiker en rum) of hattit kit (een versnapering uit de Hooglanden, volgens oud recept, van karnemelk, melk, room, suiker en nootmuskaat).
Hoewel er van de Schotten wordt gezegd dat ze meer zout in hun soep (en in hun vis en groenten) gebruiken dan de Engelsen, zijn ze ook zoetekauwen. Dat is ook te merken aan hun voorkeur voor priklimonade zoals als Irn Bru, een bruisend mengsel dat wordt gemaakt in Glasgow.
 
Schotse kaas
Er wordt in Schotland meer ‘echte’ kaas gegeten in plaats van de en masse geproduceer­de verpakte fabriekskazen uit de supermarkten. Zo'n met de hand bereide kaas is bijvoorbeeld Lanark Blue, die wordt gemaakt van ongepasteuri-seerde schapenmelk en steeds meer zijn weg heeft weten te vinden naar de menukaarten van de betere restaurants. Ongepasteuriseerde, harde, Teviodale of zachte Bonchester uit de Borders, het grensgebied tussen Schotland en Engeland, zijn een welkome afwisseling voor de gekleurde Schotse Cheddarm Crodie, Schotlands authentieke verse romige hutkaas vormt de basis van de Cabe, een specialiteit van de Hooglanden. Met zijn originele korst van havervlokken, is deze kaas bijna net zo romig als de Franse crème fraiche. Pentland en Lothian kazen zijn het Schotse antwoord op de camenbert en brie.
 
Auld Alliance
Het gebruik om eerst kaas en dan pas een nagerecht te eten, weerspiegelt de Auld Alliance, het oude bondgenootschap tussen Engeland en Frankrijk, net zoals de hoeveel­heid mooie bordeauxwijnen die op de wijnkaart staan van goede restaurants en hotels en ook thuis veel worden gedronken. Maar een zoet nagerecht vóór een hartig nagerecht is ook een bewonde­renswaardige traditie die lange tijd in de verge­telheid was geraakt maar nu weer in ere is hersteld. Warme hartige nagerechten hebben bijna altijd mysterieuze, soms misleidende namen. Scotch woodcock bijvoorbeeld, is geen vogel; deze houtsnip is een portie ansjovis, bedekt met roereieren en geserveerd (zoals de meeste hartige nagerechten) op kleine, verse sneetjes toast. Goed bereid is het een pikante af­sluiting van een maaltijd, zo ook Loch Fyne toast, waarbij de ansjovis is vervangen door filets van kippers.
Bron: Insight Guide Schotland van Uitgeverij Cambium in Zeewolde.
 
Meer info: http://www.cambium.nl/
[Terug]

Culinaire Rondreis door Groot-Brittannië 2

Deze keer bezoeken we het Eiland Man en Cornwall.
 
Op het eiland Man vonden we het boekje, The Food Directory of the Isle of Man met daarin onder andere recepten en culinaire wetenswaardigheden van TV-Chef Kevin Woodford, bekend van het BBC televisieprogramma: Ready, Steady Cook and Can’t Cook, Won’t Cook. In het boekje schrijft culinair journaliste Dawn Cleator niet alleen over bekende koks en hun favoriete recepten, maar ook over de vele culinaire mogelijkheden op het eiland.
 
Man
Veel toeristen komen naar het eiland Man om er de Grand Prix op het TT Circuit bij te wonen. Nog te weinig mensen weten wat het eiland op culinairgebied te bieden heeft. Proef de juiste smaak van de traditionele keuken.
Zo biedt het eiland een variatie aan kaassoorten van eigen bodem. Visgerechten zijn niet van het eiland weg te denken. Man staat bekend om de kwaliteit van haar Kreeften. Met 170.000 schapen is het logisch dat er gerechten met lamsvlees op de menukaart prijken. Bonnag is een cake met rozijnen. Heel bekend zijn de Kippers, gerookte haring, bijna op elke ontbijttafel aanwezig. Krokant gebakken zijn deze Kippers, niet te versmaden. Een andere delicatesse is de Queenie. Een garnalensoort. Maar Man kent nog veel meer specialiteiten. Proef eens het Manx ijs, chocolade of het Manx Mineraalwater. Verder is er de Bleaberry Pie en traditioneel gebrouwen bier. In de pubs kun je kennis maken met de traditioneel gebrouwen biersoorten en Manx Spirit, gedistilleerd van de beste malt whisky’s .
Kijk voor informatie op www.gov.im/tourism
 
Cornwall
Van Man reizen we naar Cornwall. Daar treffen we een van de beste koks van het verenigd Koninkrijk, Rick Stein. Vanuit alle delen van het land komen ze naar Padstow om in één van zijn restaurants te eten of een cursus te volgen op Rick Stein Padstow Seafood School. Een dag een weekend of een hele week, het maakt niets uit iedereen gaat na de cursus met een flink stuk vaardigheid op culinair gebied naar huis. De studenten leren alles op het gebied van het bereiden van visgerechten, krijgen een stukje theorie en gaan daarna aan de slag. Elke dag worden de gerechten van de cursisten in het restaurant van de school uitgeserveerd. Wie het koken graag over laat aan de chefs de cuisine kan een vorkje mee prikken in The Seafood Restaurant. Met een beetje geluk treft u Rick Stein zelf aan in de keuken. De vele vissoorten, maar ook de kreeften komen zo van de visserstrawlers naar zijn keuken. Van de hand van Rick Stein zijn vele kookboeken verschenen, waaronder kleine handzame boekjes met klassieke recepten. De bekende keukengrootmeester was in het verleden regelmatig op de BBC televisie te zien.
 
Meer informatie http://www.rickstein.com/
[Terug]

Whisky-links

[Terug]

Milecastle Inn-Hadrian Wall

Pubs staan in Engeland behalve om het bier om nog twee dingen bekend, namelijk gezelligheid en goed en betaalbaar eten.
In deze rubriek laten wij u kennis maken met pubs die niet alleen heel gezellig zijn, maar waar ook aandacht wordt besteed aan goede en betaalbare gerechten.

Tijdens onze reis over de A69 langs de Hadrian’s Wall in Noord-Engeland, logeerden we in het B&B ‘Beggar Bog Farmhouse’ in Housesteads, Hexham. Op advies van onze gastvrouw bezochten we voor het avondeten de Milecastle Inn, een eenvoudige pub, gelegen aan de A69. Aan de buitenkant oogt het etablissement als een flink woonhuis. Binnen echter krijg je direct het gevoel van, ja hier voel ik mij thuis. Niet alleen de inrichting van de pub geeft je dat gevoel, maar ook de manier waarop je wordt bediend. The Milecastle Inn is een familiebedrijf, want naast Kevin en Clair werkt ook dochter Louise in de pub. Het menu op het bekende ‘blackboard’ biedt veel variatie. Naast de bekende fish & chips is de keuze uit vis- vlees- en vegetarische gerechten ruim voldoende. Ondanks het feit dat de pub erg afgelegen ligt, weten veel mensen de weg naar The Milecastle Inn te vinden. Als we een cijfer mochten geven voor deze pub, dan kreeg de Milecastle Inn een 8!
[Terug]